Niemieccy winiarze nie mają łatwo. Ich terroir - gleba, klimat, środowisko w którym rosną winorośle, wymaga mnóstwa wysiłku, systematycznej pracy i zaangażowania, by odwdzięczyć się obfitymi plonami. Jest to na tyle istotny element produkcji wina, że stworzyli odrębny system klasyfikacji win, różniący się od europejskiego.
Niemieckie wina nie są klasyfikowane ze względu na jakość winnic. Określenia win niemieckich dotyczą dojrzałości winogron podczas zbioru. I jak to Niemcy, stworzyli kategorie i ich podkategorie oraz odmiany tych poszczególnych podkategorii kategorii i oczywiście obowiązują wyjątki oraz niepisane zasady, o których przecież wszyscy wiedzą. Jednak, aby w jakikolwiek świadomy sposób podjąć decyzję o wyborze wina niemieckiego, należy rozpoznawać nazwy:
Qualitӓtswein mit Prӓdikat - w skrócie QmP oznacza najwyższą jakość win. W jej ramach określa się poziom dojrzałości zbieranych winogron, czyli ile zawierają naturalnego cukru. Od najmniej słodkich do najbardziej. Mogą być:
-
Kabinett - winogrona zebrano dokładnie wtedy, kiedy powinno się je zbierać
-
Spӓtlese - winogrona były zbierane nieco później, przez co często dają wina pół -słodkie/wytrawne
-
Auslese - późny zbiór, ale specjalnie wyselekcjonowanych kiści winogron
-
Beerenauslese - również wyselekcjonowane kiści winogron, porażone w większości szlachetną pleśnią, czyli wina słodkie
-
Eiswein - wina lodowe powstające z winogron zmrożonych pierwszymi przymrozkami (słodkie)
-
Trockenbeerenauslese (TBA) - na ich potrzebę zebrano tylko i wyłącznie winogrona pokryte szlachetną pleśnią (bardzo słodkie)
Nieco niższej jakości wina, wciąż jednak jakościowe, oznaczone są QbA - Qualitӓtswein bestimmter Anbaugebiet. W ich przypadku szaptalizacja (dodawanie cukru w czasie fermentacji) jest dozwolona.
Aby nikt nie pogubił się w tak przystępnej klasyfikacji, niemieccy winiarze dużą część ogólnoświatowych szczepów - dla ułatwienia rzecz jasna - nazwali po swojemu. Na szczęście riesling to riesling. Natomiast, gdyby ktoś chciał sprawdzić jak smakują inne europejskie odmiany w wydaniu niemieckim, radziłabym szukać na etykietach: spatburgunder (pinot noir), weissburgunder (pinot blanc), grauburgunder (pinot gris). Gdy już (przypuśćmy), wiemy z jak dojrzałych i jakiego gatunku winogron przyszło nam pić wina Niemieckie, warto się również dowiedzieć, czy będzie ono wytrawne. Znajomość ogólnie stosowanych pojęć typu (fr.) sec, (en.) dry, (es.) secco, a nawet włoskiego “brut”, na nic się tutaj nie zda. Sommelierzy muszą znać minimum pięć języków by wiedzieć, że “trocken” oznacza wytrawne; halbtrocken - półwytrawne.
Proces doboru wina niemieckiego może wydawać się dość skomplikowany dla nie-Niemców. Nie jest on jednak szokujący gdy przypomnimy sobie, że tak delikatne stworzenie jak motylek to po Niemiecku Basisrecheneinheit!
